อาคารใหม่ ศาลาประชาสัมพันธ์ เป็น Hall of frame และ ห้องรับแขกของโรงเรียน

จากนั้นก็เดินไปห้างซุ่นเฮง ห้างไฮโซหนึ่งเดียวใจกลางเมืองศรีสะเกษ แวะไปที่ร้านซีเอ็ดชั้นสองก่อนเลย เพราะจะไปทักภาณุวัฒน์ แต่ไม่มีพนักงานคนไหนรู้จักซะนี่ อ้าว! แล้วไงต่อละหล่ะ ตู อ้อเรามีตัวช่วยคือ อ้าน ลำพัน นั่นเอง..... ว่าแล้วก็ลงไปแผนกซุปเปอร์มาร์เก็ต มองเท่าไหร่ก็ไม่เห็นใครหน้าเหมือนอ้านซักคน (หน้ากลม ผมหยิกหยอย ขอโทษนะอ้าน ก็ห้าปีที่แล้วจำได้อย่างนี้นี่หว่า) เอ๊ะ! หรือจะหนีตามกันไปแล้ว (ล้อเล่นนะ) เลยถามพนักงานแถวนั้นดู เขาบอกให้กลับหลังหันแล้วจะเห็น ประมาณว่าถ้าอ้านเป็นงู คงจะฉกเอ็งตายไปแล้ว ไอ้เซ่อ! บัดนั้นเอง... อ้าน ครับพี่น้อง กำลังทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้น ไม่สนใจใครทั้งนั้น สมเป็นพนักงานตัวอย่างของห้างสุดหรูแห่งศรีสะเกษซิตี้ แล้วหันมามองหน้าเราแว๊บนึง แล้วทำงานต่อ แต่คงนึกขึ้นได้ว่าลูกค้าที่ไหนจะมาวีนกูหรือเปล่าวะ เลยเงยหน้ามองอีกทีพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ (แต่ยังจำไม่ได้ว่ามันเป็นใคร)

1…

2….

3…..

ปิ๊ง!

“เอ้ย~~~ 55555” นี่คือคำทักทายคำแรกของคุณลำพันครับพี่น้อง


สรุปว่าจำเพื่อนได้แล้ว เลยคุยใหญ่เลยและลืมลูกค้าไปเลยเช่นกัน อืมม์ .... พนักงานดีเด่น T^T
เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปอ้านมาอวดเพราะ จนท ของห้างไม่ยอมให้ถ่ายรูปในห้าง ว้า อดกัน~~~ แต่เป็นเอาว่า เธอผอม แบน (หมายถึงลำตัวนะ อย่าคิดมาก) ผมยาวเหยียดตรงปิดใบหน้าไปหนึ่งในสาม เทรนด์ดาราเกาหลีตัวพ่อ ส่วนภาณุวัฒน์ย้ายไปทำงานที่ กทม แล้วแต่ไม่มีเบอร์ติดต่อ ว้า (รอบสอง) เสียดาย~~~ หลังจากกวนประสาทเพื่อนจนอิ่มใจแล้ว ก็เลยแวะไปซื้อนมกับขนมปังปิ้งไปเซ่นสองสาว ดาว และ หนึ่งที่ร้านยา

ทานอาหารนอกบ้าน ไฮโซที่สุด

วันนี้ทานข้าวนอกบ้านอีกแล้ว ไฮโซเช่นเคย ปูเสื่อบนฟุตบาทหน้าร้านแล้วเริ่มกินเตี๋ยวอย่างหิวซก คืนนี้มีเอ๋ พิมลทิยาและแฟน ต่าย และ สิ่วมาแจมด้วย และแล้ว การนินทาเพื่อนก็เริ่มอย่างเป็นทางการ โดยการไล่ชื่อเลขที่กันครบทุกคนเลย พวกเราสามารถอัพเดทเพื่อนๆ ได้เกือบหมดแต่มีอยู่หลายคนอะ ที่จนปัญญาเพราะไม่รู้ข่าวคราวเลยคือ โอ๋ นพดล มนัส มะณู แจ๊ส ดารารัตน์ ลงกรณ์วิทยา ศักดิ์สยาม เป็นต้น ใครที่มีเบาะแสช่วยแจ้งเราด้วยนะ เพื่อนๆ ให้อภัยแล้วกลับมาเถอะ เดี๋ยวจะหาว่าพวกเราคุยแต่เรื่องไร้สาระ ท้ายสุดตอนจะแยกกันกลับบ้านนี่แหละ เฮียสิ่วกับครูต่ายเกิดไอเดียอยากทำธุรกิจระหว่างประเทศขึ้นมา แล้วไอ้พวกที่นั่งฟังอยู่รับลูกซะนี่ เลยคุยกันซีเรียส เป็นเรื่องเป็นราวมากๆ คาดว่าถ้าทำสำเร็จคงเป็นธุรกิจของรุ่นเราได้ คุยกันลากยาวไปจนเที่ยงคืนค่อยแยกย้ายกันกลับบ้าน

ปรัชญาโรงเรียนที่ตึกหนึ่ง ฝั่งห้องวิชาการ

สุดท้ายแล้ว ได้กลับมาศรีสะเกษอีกครั้งในรอบห้าปีนี้มีความสุขดีจริงๆ เพราะได้เจออาจารย์ เพื่อนๆ หวนรำลึกถึงวันเก่าๆ และได้เพื่อนใหม่ (พี่หมู เด็กน้อยอนุบาลเพื่อนบ้านหนึ่ง สุภาวดีที่เรียกเราว่า น้องหนึ่งอยากเต็มปากเต็มคำ น่ารักมาก ใครสอนให้พูดเนี่ย) ทำให้ได้กำลังใจพร้อมสำหรับไปเรียน คาดว่าอีกสามสี่ปีข้างหน้าคงได้มาเจอเพื่อนๆ อีกในงานคืนสู่เหย้า 100 ปี ศกว ในปี 2555 นะ

Cheers~